پایان باشکوه کنفرانس مهندسی زیستپزشکی ایران در تبریز؛ روایت پیوند علم، صنعت و انسان
به گزارش روابط عمومی دانشگاه صنعتی تبریز، در تالار شهید سلیمانی دانشگاه صنعتی تبریز، جایی که شور علم با طنین قدردانی درهم آمیخت، مراسم اختتامیه کنفرانس مهندسی زیستپزشکی ایران برگزار شد.
خانم دکتر نیرومند، دبیر اجرایی کنفرانس، در سخنانی از دشواریها و دستاوردهای برگزاری یک رویداد علمی در عرصه فناوریهای پزشکی سخن گفت. او ترجمه نتایج پژوهشها به درمانهای واقعی را مأموریتی ملی دانست و نمایشگاه تجهیزات پزشکی ایرانی را نمونهای از پیوند علم و صنعت عنوان کرد؛ پیوندی که اگر استمرار یابد، علم را از مقاله به زندگی میکشاند.
او از مسیر دشوار داوری مقالات، تغییر سامانهها و چالشهای اجرایی گفت، اما همزمان بر این باور بود که هر گام کوچک در مسیر علم، اگر با صداقت برداشته شود، فتح بزرگی است. نیرومند از حمایت صنعتگران کشور یاد کرد و گفت: «این همایش تنها با همدلی و باور به توان داخلی معنا یافت.»
در ادامه، او از نقش دانشجویان گفت؛ نسلی که با کنجکاوی و جسارتشان چراغ آینده مهندسی پزشکی را روشن نگاه خواهند داشت. به گفته او، حضور فعال دانشجویان در کارگاهها و گفتوگوهای علمی، نشانه امیدی است که در دل این سرزمین هنوز زنده است.
سپس، دکتر تقیزاده، معاون ادارهکل ورزش و جوانان استان آذربایجانشرقی، با نگاهی شاعرانه و انسانی، سخن از عشق و معرفت آغاز کرد. او خاطرههایی از روزهای بیبرق دانشگاه و شبهای روشن با چراغ زنبوری را روایت کرد تا یادآور شود که دانش، تنها عدد و نمره نیست، بلکه چراغی است از جنس مردم. در پایان سخنانش، دعایی کرد برای آنان که در روشنایی روز، آرامش شب را فدای خدمت میکنند.
در بخش دیگری از مراسم، مهندس موسوی، مدیرعامل شرکت مهرآذر شید و از پیشگامان مهندسی پزشکی کشور، از نیمقرن فراز و فرود این رشته گفت؛ از روزهایی که مهندسی پزشکی در ایران تنها واژهای تازه بود تا امروز که به صنعتی پرتوان و انسانی بدل شده است. او از نخستین فارغالتحصیلان یاد کرد و گفت: مهندسی پزشکی دیگر فقط علم نیست؛ رسالتی است برای بازگرداندن امید به جسم و جان انسان.
با پایان سخنرانیها، برگزیدگان مقالات برتر و غرفههای برتر معرفی شدند و سالن، شاهد تشویقهایی بود که صدایش از علم فراتر رفت؛ صدایی برای قدردانی از آنان که میان ابزار و انسان، توازن مقدسی یافتهاند.
اختتامیه کنفرانس مهندسی زیستپزشکی، در تبریز، نه صرفاً پایان یک رویداد، که آغاز گفتوگویی تازه میان پژوهش، صنعت و اخلاق بود؛ گفتوگویی که شاید روزی، به درمانی برای زخمهای قدیمی علم و جامعه بینجامد.
نظر شما :